 |
| Ο Γκολές στην " Ανδρομέδα " με τους φίλους του. ( 1975-1979 ) |
Το έτος 1975 βρίσκει τον Γκολέ να τραγουδά στη μπουάτ «Κατώι» στην Γεροκωστοπούλου, κοντά στην Υψηλάντου. Είναι η εποχή που το πολιτικό τραγούδι κυριαρχούσε σε αυτούς τους χώρους. Τραγουδούσε αντάρτικα, Θεοδωράκη και φυσικά ρεμπέτικα. Τον Νοέμβριο του 1975, ο Μπάμπης Γκολές αποφασίζει να αφήσει το «Κατώι» , και να συνεργαστεί με τα φιλαράκια του, τον Δημήτρη Δημησιάνο, και τον Γιώργο Σπυρούλια, ενώ στην παρέα έρχεται να προστεθεί και ο Γιάννης Τσαλπατούρος, με αποτέλεσμα να γεννηθεί η «Ανδρομέδα». Η «Ανδρομέδα» ήταν στα Ψηλαλώνια, επί της Παναχαϊκού, απέναντι από το καφενείο του Σταυριανού, και ήταν ένα ημιυπόγειο που είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για την περίπτωση και κατέληξε να είναι από τα ποιο αγαπημένα μουσικά στέκια των πατρινών την εποχή εκείνη.
Το ρεπερτόριο αποτελούνταν από ρεμπέτικα, δημοτικά, και παραδοσιακά τραγούδια. Μαζί με τον μεγάλο Μπάμπη Γκολέ, στο τραγούδι ήταν ο Χρήστος Χατζηγιάννης, ο Χρήστος Καγιάφας και η Αλεξία. Βιολί ο αείμνηστος Θανάσης Τσιπινάκης, ακορντεόν ο Γιώργος Τζαμούλιας, σαντούρι ο Θανάσης Τούρλας, κιθάρα ο Γιώργος Καράγιωργας, και μπάσο κιθάρα ο Γιώργος Τζεδάκης.
Ένας χαμός κάθε μέρα στην «Ανδρομέδα» (μόνο κάθε Δευτέρα ήταν κλειστή). Ένα βράδυ μπήκε στο μαγαζί ο Νίκος Κούρκουλος με όλο το θίασο. Βρισκόταν στην Πάτρα δίνοντας παραστάσεις στο Πάνθεον και έγινε μεγάλο γλέντι, θυμάται ο Δημήτρης Δημησιάνος, όπως και ότι, «ένα άλλο βράδυ ήρθε στην Ανδρομέδα η Χαρούλα η Αλεξίου. Ακουσε τον Μπάμπη και ξετρελάθηκε. Τον πήρε μαζί της στην Αθήνα για τον πρώτο δίσκο, μετά Κουασιμόδος…»
Αλλά ας αφήσουμε τον ακορντεονίστα Γιώργο Τζαμούλια να μας αφηγηθεί τα γεγονότα, αφού τα έζησε από πρώτο χέρι .
<< Έρχεται, μια μέρα, και με βρίσκει ο Μπάμπης ο Γκολές. Μου λέει: «Τι κάνεις;» και του λέω: «Τι να κάνω; Κάθομαι». Μου είπε να πάω στην «Ανδρομέδα» που την είχε ένας φιλαράκος, που ήταν «δικό μας παιδί», του Κ.Κ.Ε., να πούμε. Και πραγματικά, πήγα, στον Μήτσο τον Κουρέα. Εκατόν πενήντα δραχμές έπαιρνα. Στην «Ανδρομέδα», συνεργαζόμουν με παιδιά, με τα οποία δεν χρειαζόμασταν πρόβες, γιατί είχαμε δουλέψει, μαζί, από παλιά, πολλές φορές, όπως και με τον Μπάμπη. Ξεκινάγαμε και παίζαμε. Δεν ψαχνόμασταν στο όργανο. Γνώρισα και τον Τζεδάκη τον Γιώργο, ο οποίος τραγουδούσε και τον οποίο, στην κιθάρα, τον είχε βάλει ο Μπάμπης, σε σειρά.
Είχαμε και τον Ζαφείρη τον Μπράτσο, τον ψηλό, στο τρίχορδο μπουζούκι. Είχαμε και μια κοπελιά, τραγουδίστρια, Αρετή την έλεγαν, η οποία ήτανε φοιτήτρια. Είχαμε και τον Κώστα τον Καράγιωργα, ο οποίος έλεγε τραγούδια επαναστατικά. Παίζαμε, τότε, τα αντάρτικα, αλλά και τα πολιτικά τραγούδια, όπως τον «Μπάρμπα Μπεν». Ήτανε σε στυλ μπουάτ, χωρίς φαγητό και χορό. Όλοι παρακολουθούσαν, με θρησκευτική ευλάβεια. Τελειώνοντας κάθε τραγούδι, περιμέναμε να σταματήσουνε τα παλαμάκια, για να μπούμε στο επόμενο τραγούδι.
Βάλαμε και τον Καραγκιόζη του Γιάνναρου, στα διαλείμματα. Γινότανε ο χαμός του χαμού. Δηλαδή, ένα υπόγειο, που χώραγε διακόσια άτομα μέσα, ήτανε φίσκα, όλες τις ημέρες. Εκεί, ξεκίνησε το πολύ ρεμπέτικο και το πολύ αντάρτικο. Αυτό είχε μαθευτεί και στην Αθήνα. Τα πατρινά παιδιά, που φοιτούσαν στην Αθήνα, παίρνανε φίλους τους και ερχόσαντε κάτω, εδώ, για να ακούσουνε σπάνιο αντάρτικο και σπάνιο ρεμπέτικο.
Αρχικώς, όλα αυτά, εκ του φυσικού. Παίζαμε σκέτα. Πιο μετά, βάλαμε μικροφωνική. Άκουγες, εκεί, κάτι τρομερό, γιατί άλλο είναι να το ακούς ηλεκτρικό και άλλο να το ακούς φυσιολογικό. Έχει μεγάλη διαφορά! Και επειδή το ακορντεόν ακούγεται πιο πολύ από το μπουζούκι, φυλαγόμουν, πολύ, στο παίξιμο. Μια φορά, μάλωσα, παικτικώς, με τον Μπάμπη, που έλεγε δύσκολα και σπάνια τραγούδια, όπως τον «Αγωγιάτη». Και γινόταν χαμός. Έμενε η πολυκατοικία ξάγρυπνη. Με αυτό το τραγούδι, κλείναμε.
.............. Στην Ανδρομέδα, καθίσαμε σχεδόν ενάμιση χρόνο. Ο Μήτσος ( Δημησιάνος ), τότε, χτύπησε.Τραυματίστηκε. Έσπασε το πόδι του. Δεν τον βοηθήσανε κιόλας. Και έτσι, μετά το 1979, διαλύθηκε η Ανδρομέδα και πήγαμε, μαζί με τον Μπάμπη, στο Χάραμα, στο υπόγειο, όπου παίζαμε μαζί και με τα «Παιδιά της Πάτρας». Ο Μπάμπης, από μικρός ακόμα, αγάπαγε πολύ το ρεμπέτικο και, ιδίως, το παλιό το ρεμπέτικο, στα μαγαζιά που δούλευε, μολονότι, σε κάποια από αυτά τα μαγαζιά, δεν το θέλανε το παλιό ρεμπέτικο, προτιμώντας τον Τσιτσάνη ή τον Παπαϊωάννου και αυτό το στυλ. Έχουμε συνεργαστεί, πολλές φορές, με τον Μπάμπη, κάνονταςκαι παρέα. Πηγαίναμε και σε ουζερί, παίζαμε και φιλικά, δεξιά, αριστερά, όπως, π.χ., στα «Πέριξ» του Γιάννη του Βαγενά, όπου παίξαμε, πολλές φορές, και επαγγελματικά, αλλά και για την πάρτη μας, τα μεσημέρια. Πίναμε και γίναμε και παντόφλα..... >>
Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορούμε να απολαύσουμε τον Γκολέ στο ρομαντικό τραγουδάκι " Της μάγισσας η κόρη ", δέκα χρόνια μετά την εποχή της " Ανδρομέδας " .
